Δυτ. Ροδόπη

Νάμαστε πάλι, οι γνωστοί άγνωστοι, παρόντες στο ραντεβού για να διασχίσουμε τη Δ. Ροδόπη στους Νομούς Δράμας και Ξάνθης.
Η εκκίνηση έγινε από την πόλη της Δράμας και το δρομολόγιο οριστικοποιήθηκε με τη βοήθεια του “θείου”,(foto) παλιού αναβάτη cross και άριστο γνώστη του βουνού.
Μετά από μια ανιαρή, ζεστή και κατ’ ανάγκη ασφάλτινη διαδρομή για Προσοτσάνη, Ανθοχώρι, Καλή βρύση, Χαριτωμένη η είσοδος στο πυκνό πράσινο δεν αργεί.
Διαγράφοντας κυκλική πορεία όπως οι δείκτες του ρολογιού περνάμε από το Πανόραμα και στη συνέχεια Β. στο φυλάκιο συνόρων Εξοχής. Παράλληλα με τα σύνορα ακολουθούμε μια καλοχαραγμένη πορεία Α. που μας οδηγεί στο Λιβαδάκι και από εκεί, λίγο πριν χαθεί ο ήλιος, στους Ποταμούς, ένα συνηθισμένο κατά τα άλλα χωριό που το αγκαλιάζει ο Δεσπάτης ποταμός τροφοδότης του Νέστου. Φουλάρουμε τα διψασμένα ATV και ο πρατηριούχος μας υποδεικνύει τον Αγ. Ραφαήλ για διανυκτέρευση. Το σημείο βρίσκεται μόλις 2 χιλ πάνω από το χωριό και έχει μια μικρή, πολύ περιποιημένη, νεόχτιστη εκκλησία με άφθονα νερά να διατρέχουν από πολλές μεριές το χώρο. Διαθέτει παράσπιτο και εγκαταστάσεις για ψήσιμο, εστίαση, WC κλπ. όλα υποδειγματικά φροντισμένα και καθαρά.
Πήραμε τις απαραίτητες προμήθειες από το χωριό και το τραπέζι στήθηκε με κεριά και ολόφεγγο ουρανό ενώ το παρακείμενο ποτάμι τραγουδούσε.

( να το επιχειρήσετε ανεπιφύλακτα). (N 41°24'36.72" E 24° 6'22.00")

Tην επόμενη αν και ξεκινήσαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις από την περιοχή, μας απογοήτευσε η θέα του ποταμού-λίμνης με τα άπειρα πλαστικά να επιπλέουν τα οποία προέρχονται από τη γειτονική Βουλγαρία.
Το φράγμα τους, κρατάει σχεδόν το σύνολο του νερού αλλά κανένα από τους αμέτρητους τόνους των απορριμμάτων τους. Θα πρέπει οι τοπικοί μας άρχοντες να καταφύγουν τάχιστα στα Ευρωπαϊκά όργανα μιας και πρόκειται για πλήρες μέλος.
Όσο πλησιάζουμε προς τον πυρήνα του προστατευόμενου δάσους τόσο το τοπίο γίνεται πιο όμορφο.
Στα ξέφωτα αντικρίζεις ένα απέραντο χαλί με όλες τις αποχρώσεις του πράσινου που απλώνεται μέχρι εκεί που φθάνει το μάτι. Η βλάστησή του αποτελείται από συστάδες οξιάς και έλατου, λεύκας, σημύδας, πεύκων και σφένδαμου ενώ σε μικρότερο υψόμετρο κυριαρχεί η δρυς αλλά και σπάνια είδη.
Η Δ. Ροδόπη μέχρι πριν λίγες δεκαετίες ήταν στρατιωτική ζώνη και έτσι το δάσος σημύδας γλύτωσε από ανθρώπινες δραστηριότητες. Πανύψηλοι ανοιχτοπράσινοι οργανισμοί, φθάνοντας τα 60 μέτρα σε ύψος και τα 500 έτη ζωής αποτελούν ένα μοναδικό δάσος σε ολόκληρη τη Ν. Ευρώπη που προϊστορικά την κάλυπτε σχεδόν όλη. Σήμερα έχουμε την τύχη να το χαιρόμαστε και την ευθύνη να το διατηρήσουμε.
Σε τέτοια δάση γεννήθηκαν οι θρύλοι και τα παραμύθια με νεράιδες και δράκους που ακούμε μέχρι σήμερα.
Η διαδρομή που χαράξαμε περνάει αργά το μεσημέρι από τα Θερμιά, μια θλιβερή παραγκούπολη γνωστή και ως "φαβέλα της Δράμας" που όμως έχει το δικό της μοναδικό στην Ελλάδα χαρακτήρα πλην όμως και αναρίθμητα σκουπίδια. Κάποιοι φροντίζουν όσο μπορούν τις απίθανες "χαβούζες" (σκαλισμένες στο βράχο μπανιέρες) για τα μπάνια τους όμως ελεύθερα χρησιμοποιούνται και από πολλούς ασυνείδητους που αφήνουν πίσω τους μόνο απορρίμματα και ζημιές.
Μετά την πρώτη αρνητική αίσθηση που σου προκαλεί και αφού κάνεις ένα ευχάριστο και ιαματικό λουτρό μετριάζονται οι εντυπώσεις και ευχαρίστως θα ξαναεπισκευθείς.
Ψήσαμε κάτι πρόχειρα σε μία παράγκα και υπνωτισμένοι από το καυτό νερό κινηθήκαμε αναγκαστικά Ν. προς Παρανέστι για καύσιμα στο μοναδικό πρατήριο της περιοχής.
Χωρίς στάση συνεχίσαμε Β. ΒΑ. προς Πρασινάδα, Διπόταμα περνώντας μέσα από μαγευτικά τοπία με σκοπό να φθάσουμε πριν βραδιάσει στον υψηλότερο καταρράκτη της Βαλκανικής, το Τραχώνι.
Λόγω του ότι βρίσκεται στα όρια των νομών Δράμας και Ξάνθης η πρόσβαση από Δ. είναι αδύνατη.(δεν συνδέονται οι δασικοί δρόμοι δύο νομών!!!). Το καταλάβαμε όταν χρειάστηκε να σπαταλήσουμε 2 και πλέον ώρες για ένα πέρασμα λίγων δεκάδων μέτρων και τελικά γυρίσαμε ηττημένοι από το ανάγλυφο και πυκνοδασωμένο περιβάλλον.
Η περιοχή που βρίσκεται ανάμεσα στο χωριό Πρασινάδα, τον ποταμό Διαβολόρεμα και την κορυφή Ανθηρό, έμεινε σχεδόν ανέπαφη και αποτελεί σήμερα το Παρθένο Δάσος. Την μοναδική περιοχή της Ελλάδας όπου κυριαρχεί η απόλυτη εξουσία της φύσης.
Ακολουθήσαμε την γρήγορη άσφαλτο για να κάνουμε κύκλο και να φθάσουμε νυχτωμένοι στο Άνω Καρυόφυτο για μάσα. Αν και τελευταίοι πελάτες ευχαριστηθήκαμε υπέροχα ψητά σε μια ταβέρνα, μουσείο παλαιών αντικειμένων αγροτικής, οικιακής αλλά και πολεμικής χρήσης. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα και με το κρύο της αρκούδας ανεβήκαμε προς Λιβαδίτη και λίγο μετά στο "Δασικό χωριό" για διανυκτέρευση.
Το "Δασικό χωριό" είναι ένα δημοτικό συγκρότημα ξύλινων αυτόνομων σπιτιών μέσα σε ελατοδάσος που σου προσφέρει την μοναδικότητα της διαμονής και παρατήρησης ακόμη και άγριας πανίδας όπως ζαρκάδια, αγριογούρουνα, σκίουροι, δρυοκολάπτες, αρπακτικά πτηνά κά.
Έχοντας περάσει ένα διήμερο με καταπληκτικό καιρό, το ξεκίνημα της τρίτης και τελευταίας ημέρας ήταν παραπάνω από ζεστό και όπως εξελίχθηκε στη συνέχεια καυτό με κομμένους δρόμους και αδιέξοδα περάσματα. Υπέροχη πορεία, χωρίς σκόνη με προορισμό τη Σταυρούπολη για ανεφοδιασμό και στην συνέχεια Κομνηνά και Λιβερό, ένα λείψανο εγκαταλειμμένου χωριού με μοναδικούς κατοίκους αγέλες άγριων αλόγων. Ο άσχημος χωματόδρομος καταλήγει σε ένα φυσικό μπαλκόνι με θέα το φαράγγι του Νέστου λίγο βορειότερα από τους μαιάνδρους του. Η τοποθεσία αξιοποιήθηκε από τη δασική υπηρεσία με κιόσκια και τουαλέτες αλλά η εγκατάλειψη είναι περισσότερο από εμφανής.(Ελλάς το μεγαλείο σου).
Επιστροφή στη διασταύρωση και πορεία προς τα Ίμερα Ξάνθης από τον ορεινό φιδοειδή και κακοτράχαλο χωματόδρομο.
Στο πέρασμα της κορυφής υπάρχει η θέση με το θεαματικότερο τοπίο των μαιάνδρων του Νέστου. Κολλάει το μάτι και η φωτογραφική σε αυτόν τον μοναδικό σχηματισμό που απαιτήθηκαν 5 εκ. χρόνια και αμέτρητο νερό για τη δημιουργία του.
Ο ρυθμός πέφτει καθώς κατηφορίζουμε προς Τοξότες. Η επιθυμία όλων μας για μια στάση σε ένα παραποτάμιο αναψυκτήριο αναβάλλει την επίσκεψη στο δάσος του Κοτζά Οσμάν στο δέλτα του Νέστου μέχρι τις εκβολές του.
Τέλος επεισοδίου φεύγοντας με τις καλύτερες εντυπώσεις από την Δ. Ροδόπη.


μετά από την επεξεργασία της πορείας θα αναρτηθεί σε link.

Κίσσαβος

Όλυμπος, ο μεγαλύτερος ναός του κόσμου. Κατοικία θεοτήτων και ηρώων. Ορεινός όγκος με αναρίθμητους επισκέπτες που ρίχνει εξοντωτικά την σκιά του στα γύρω χαμηλότερα από αυτό βουνά στα οποία αποφασίστηκε να κινηθεί το γνωστό ATV team.

Την πρώτη μέρα ο αδιάφορος, όπως αποδείχθηκε, κάτω Όλυμπος, εξ ου και ο επιθετικός προσδιορισμός, δεν είχε να προσφέρει τίποτε ανάλογο με το τοπίο του αρχηγού.

Η διαδρομή δεν παρείχε παρά ελάχιστες εναλλακτικές επιλογές κίνησης και χαράχθηκε γρήγορα στον χάρτη. Η σκόνη και το άνυδρο τοπίο κυριάρχησαν στο πρώτο σκέλος.

Το πρόγραμμα περιλάμβανε διαμονή στα ιστορικά Αμπελάκια ακριβώς πάνω από τα διόδια Τεμπών και εκκίνηση για το δεύτερο σκέλος με προορισμό την κορυφή του Κίσαβου.

Τα Αμπελάκια αν και βρίσκονται μόλις λίγα χιλιόμετρα από την εθνική οδό και είναι πραγματικά προσεγμένα σε δόμηση και καθαριότητα δεν προσελκύουν πολλούς επισκέπτες απ’ ότι διαπιστώσαμε. Στην πλατεία υπάρχουν αρκετές ταβέρνες με ικανοποιητικό φαγητό και εξυπηρέτηση για τους καλοφαγάδες.

Για όσους προτιμούν την πεζοπορία έχουν να ανακαλύψουν αρκετές ομορφιές εντός και εκτός του οικισμού.

Ο ευρύτερος ορεινός όγκος του Κίσαβου έχει να προσφέρει πάρα πολλές εναλλαγές δάσους και ανοιχτού τοπίου με ακόμη περισσότερες διαδρομές. Η ανάβαση στην κορυφή δεν απαιτούσε ιδιαίτερη προσπάθεια και ανταμειφθήκαμε από τη θέα που μας προσφέρθηκε παρά την περιορισμένη ορατότητα.

Το βράδυ μας βρήκε στο παραλιακό Στόμιο με μια τεράστια καραβιδομακαρονάδα να διώχνει με τον καλύτερο τρόπο την ολοήμερη πείνα μας.

Από την επόμενη μέρα στήνεται και το επόμενο οδοιπορικό με κατεύθυνση την κεντρική-ανατολική Μακεδονία.

Νεότερα μετά την επιστροφή….

Η πορεία σε αρχείο .gpx στο http://www.yourfilelink.com/get.php?fid=462546

Πρέσπες Βαρνούντας

Η διαδρομή άρχισε από την είσοδο της πόλης της Καστοριάς. Φθάσαμε με αυτοκίνητα από Θεσσαλονίκη και ο καιρός ήταν υπέροχος.
Ακολουθήσαμε τον ανηφορικό δρόμο δυτικά και παράλληλα στον παραλίμνιο απολαμβάνοντας την υπέροχη θέα της πόλης που προσφέρει. Σε λίγο, με πορεία βόρεια, αφήσαμε την άσφαλτο και σε βατό χωματόδρομο σε κορυφογραμμή συνεχίσαμε με στόχο την Μικρή Πρέσπα. Περνώντας τα χωριά Κώτα και Οξιά καταλήξαμε στην παραλιακή Μικρολίμνη για φαγητό όχι και τόσο καλό όπως θα έπρεπε για την περιοχή.
Συνεχίσαμε βόρεια σε ευθεία έχοντας στα δεξιά μας τα χωριά Λευκώνα και Πλατύ. Περάσαμε τον Λαιμό και αμέσως μετά τον πασίγνωστο Αγ. Γερμανό χωρίς στάση. Από εκεί και πέρα ανηφορικά με Α ΝΑ χωμάτινη πορεία ανεβήκαμε τον Βαρνούντα. Περάσαμε το διάσελο και συνεχίσαμε αρχικά με χορτολιβαδική βλάστηση και απέραντο ορίζοντα, στη συνέχεια ατελείωτο δάσος με υπέροχα χρώματα λόγω Φθινοπώρου και παντού το καφέ χαλί των πεσμένων φύλλων.
Μια στάση για καφέ στη μέση του πουθενά και με Ν κατεύθυνση βγήκαμε στο Πισοδέρι.
Στο σαλέ του έρημου (νωρίς για χιόνια) χιονοδρομικού λειτουργούσε υπέροχη κουζίνα και με την μεσολάβηση του υπεύθυνου ήρθε από τη Φλώρινα ιδιοκτήτης πανσιόν για να την ανοίξει για να διανυκτερεύσουμε στο παντελώς ακατοίκητο Πισοδέρι.
Την επόμενη μέρα κατευθυνθήκαμε Ν ΝΑ και με αρκετά ζικ ζακ περάσαμε τον ορεινό όγκο του Βιτσίου και το απόγευμα φθάσαμε στο πανέμορφο Νυμφαίο μέσα από μια καταπράσινη δασωμένη διαδρομή.
Το εγκαταλείψαμε γρήγορα αφού αγναντέψαμε από τις κεραίες όλη την πεδιάδα της Πτολεμαΐδας.
Από το Νυμφαίο φθάσαμε στη παραλίμνια Πολυκάρπη με την σύγχρονη προβλήτα της στην ανατολική ακτή της Λ. Καστοριάς. Κάνοντας τον γύρο της Ν καμπύλης της λίμνης καταλήξαμε σε μια ταβέρνα στον δρόμο που αγκαλιάζει τη λίμνη. Το φαγητό και το service ανεπανάληπτα.
Δεν είχαμε την παραμικρή διάθεση να εγκαταλείψουμε την εικόνα της βραδινής Καστοριάς με τους κύκνους να κολυμπούν στο σκοτεινό νερό.
Αρχίσαμε να επιστρέφουμε προς Θεσσαλονίκη και οργανώναμε ήδη την επόμενη εξόρμηση αυτή για την κορυφή του Κίσαβου.
Η πορεία σε αρχείο .gpx στο link: http://www.yourfilelink.com/get.php?fid=462548

Διάσχιση Πίνδου

Η περιπέτεια άρχισε από τον σιδηροδρομικό σταθμό στο Λιανοκλάδι. Τα γουρούνια μεταφέρθηκαν με την εμπορική αμαξοστοιχία σε ένα παλιό βαγόνι από την προηγούμενη και εμείς πήραμε το intercity.
Το πρόβλημα δημιουργήθηκε την στιγμή της παραλαβής όταν διαπιστώθηκε η μη ύπαρξη ράμπας ή άλλου μέσου αποβίβασης.
Όπως πάντα ο Έλληνας κάτι σκαρώνει και βρίσκει λύση. Όχι δεν τα βγάλαμε με σούζα αλλά με τα χέρια από ύψος 1,5 μέτρου.
Τακτοποιηθήκαμε, φουλάραμε και ξεκινήσαμε παράλληλα με τον Σπερχειό προς Τυμφρηστό και Καρπενήσι.
Το πεδίο φλατ μέσα από καλλιέργειες και η σκόνη αρκετή για να μας χαλάσει την διάθεση.
Οι ευχές όμως έπιασαν και η βροχή δεν άργησε να έρθει, προς το παρόν όση χρειαζόμασταν. Επιστρατεύθηκαν τα αδιάβροχα ενώ το πεδίο άρχιζε να αλλάζει από πεδινό σε ορεινό και δασωμένο.
Η διάθεση μετατράπηκε σε ευχάριστη και όσο πλησιάζαμε στην μαγευτική Ευρυτανία εξελίχθηκε σε ηδονή. Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας αντικρίζοντας το περιβάλλον και το τοπίο όπου ήταν δυνατό από την αδιαπέραστη βλάστηση.
Δεύτερο γέμισμα στο Καρπενήσι και χωρίς στάση συνεχίσαμε Νότια για τον Προυσό.
Η πείνα χτυπούσε καμπανάκι και η βροχή εξακολουθούσε ασταμάτητα.
Σβήσαμε στον Γαύρο (όνομα για ορεινό χωριό;) για φαγητό του οποίου η ποιότητα δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μας.
Εκκίνηση και πάλι, σκοτάδι τώρα και βροχή χωρίς διακοπή ( η χαρά του τρελού αναβάτη) και μετά από λίγα χιλιόμετρα ασφάλτινα, καταλήγουμε στο περιβόητο μοναστήρι του Προυσού.
Κάθε σκέψη για διαμονή σ'αυτό αποκλείστηκε λόγω του προχωρημένου της ώρας (σχεδόν μεσάνυχτα).Στο ομώνυμο χωριό κλειστά τα πάντα, μόνο στο καφενείο μας υπέδειξε κάποιος, καλή του ώρα, ένα μικρό κτίσμα στα κοιμητήρια όπου θα μπορούσαμε να στεγνώσουμε. Κοιταχτήκαμε απορημένοι (ύπνος στα νεκροταφεία!!!) και απογοητευμένοι συνεχίσαμε προς το άγνωστο. Λίγο έξω από το χωριό σε μια φουρκέτα με ένα εκκλησάκι και ένα μεταλλικό υπόστεγο αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε. ( Ν 38°45'05,55'' Ε 21°38'54,45'' )
Το πρωί η θέα του μουσκεμένου βουνού απίστευτη.
Μαζεύουμε και εμπρός για λίμνη Κρεμαστών. Όταν θα διαβάζονται αυτές οι γραμμές πολλά χιλιόμετρα θα έχουν μετατραπεί σε αυτοκινητόδρομο γιατί οι εργασίες ασφαλτόστρωσης βρίσκονταν σε εξέλιξη. Η απόλυτη εμπειρία του drift να οδηγείς σε όλο το πλάτος του δρόμου σε βρεγμένο χαλίκι. Ο ορίζοντας καθαρός και το χρώμα της τεχνητής λίμνης (τεχνητό κιαυτό;) πρωτόγνωρο τιρκουάζ.

Πώς να μην κάνεις άλλη μια στάση για να ρεμβάσεις πίνοντας μια παγωμένη μπύρα σε ένα πρόσφατα χτισμένο καφέ πραγματικό μπαλκόνι. ( Ν 38°52' 08,26'' Ε 21°36' 40,66'' ).
Πορεία προς βορρά και με μικτή διαδρομή άσφαλτο χώμα φθάνουμε στη Βίνιανη όπου τα προβλήματα με τα πολλά κλαταρίσματα από την προηγούμενη μέρα δοκιμάσανε τα νεύρα μας. Ευτυχώς η Ελληνική φιλοξενία, πανταχού παρούσα, έδωσε λύση.
Από εδώ και πέρα κινούμαστε κατά μήκος του Ταυρωπού στη θαυμαστή χώρα των Αγράφων. Τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν τo απέραντο πράσινο περιβάλλον με ιδανικές συνθήκες κίνησης για ATV με αναβάσεις και καταβάσεις με πολλά χιλιόμετρα, πέρασμα το ποτάμι και στάση για καφέ,

( Ν 39°06' 48,91'' Ε 21°46' 09,55'' ) για να ξαναθυμηθούμε συζητώντας τις τέλειες διαδρομές που, όμως για καλή μας τύχη, μόλις αρχίζουν.
Το πρόγραμμα της ημέρας ήταν να φθάσουμε για διανυκτέρευση στη λίμνη Πλαστήρα, στη γλώσσα που σχηματίζει η ξηρά κάτω από το Νεοχώρι. Η βροχή και η μεγάλη καθυστέρηση από ένα αδιέξοδο ( jack pot) που θύμιζε Αμαζόνιο μας οδήγησε κατευθείαν σε ταβέρνα στην Πεζούλα και αρκετά αργότερα σε πανσιόν στο Νεοχώρι (ποιος μουσκεμένος στήνει σκηνή 01:00 το βράδυ στη λάσπη;).
Στεγνοί και ζεστοί νοιώθαμε έτοιμοι για την επόμενη διαδρομή. Αλλά…ο πρώτος εξερευνητής της περιοχής και φίλος μας (http://www.tavropos.com/) Δημήτρης δεν θα μας άφηνε να φύγουμε χωρίς επίσκεψη στη λίμνη. Αφήσαμε λοιπόν τα γουρούνια και καβαλήσαμε τα hydrobikes.
Φανταστείτε μια καθαρή ατμόσφαιρα από την βραδινή βροχή, το νερό απόλυτη λαδιά και εμείς μόνοι σε αυτόν τον αθόρυβο πίνακα να πίνουμε το ποτό μας….όχι δεν κοιμόμαστε το συνιστούμε ανεπιφύλακτα.
Η ώρα πέρασε και τα χιλιόμετρα πολλά για το φημισμένο Γαρδίκι (http://www.gardiki.gr/) στα ονομαστά Τζουμέρκα με πορεία Δ ΒΔ.
Ανηφορίζουμε την Πίνδο και στα πρώτα 20 χιλ. κομμένος, από χείμαρρο, δρόμος. Η βροχή κάνει την εμφάνισή της και μετά από άλλα τόσα χιλ. μένει το ένα ATV από ανάρτηση. Η μια καθυστέρηση μετά την άλλη και έχει βραδιάσει κάνοντας μόλις 60 χιλ. Δεν έχουμε άλλη επιλογή και διανυκτερεύουμε στο Ανθηρό. Καλό φαγητό, αλλά τα δωμάτια σαν σε λουτρόπολη του 70’. Το πρωί όμως ζεστοί και στεγνοί με τον καφέ να μας περιμένει και έναν ήλιο να μας ανεβάζει ακόμη παραπάνω την διάθεση μαζέψαμε τα βρεγμένα μας και ξεκινήσαμε για το πολυπόθητο Γαρδίκι.
Στα πρώτα 5 χιλ. από το Ανθηρό κομμένος δρόμος από χείμαρρο που κατέβασε το μισό!!! βουνό. Περνάμε και καθώς ανηφορίζουμε στην επόμενη φουρκέτα συναντάμε πεσμένο δένδρο. Εμπρός γκρεμός και πίσω ρέμα. Σκάβουμε, κόβουμε και περνάμε από κάτω ενώ η βροχή ήδη έχει δυναμώσει. Συνεχίζουμε και σε λίγα μέτρα απίστευτο… πεσμένα βράχια και δέντρα μαζί. Η απογοήτευση κάνει την εμφάνισή της καθώς πρέπει να πάρουμε την απόφαση να γυρίσουμε πίσω έχοντας καταναλώσει τρις ώρες για 1 χιλ. διαδρομή.
Παρακάμπτοντας τον απροσπέλαστο δρόμο αναγκαζόμαστε να ακολουθήσουμε κυκλική πορεία Α και έπειτα Β και Δ. Το κρύο λόγω υψομέτρου και η ασταμάτητη βροχή μας έχουν καταβάλει. Σταματήσαμε για να αλλάξουμε με ότι στεγνό είχε απομείνει στα σακίδια, εμπρός από το κλειδαμπαρωμένο καταφύγιο Κατούνας, σε κατάσταση υποθερμίας.
Με 5° C, ασταμάτητο χιονόνερο και χαμένα χιλιόμετρα, χρειαζόμασταν επειγόντως φωτιά αλλά που; Σε όλα αυτά προστέθηκε και το ρέψιμο των ρεζερβουάρ.
Προσανατολιστήκαμε και κινηθήκαμε κατευθείαν για Στουρναρέϊκα (γνωστό χωριό από παλαιότερη αντίστροφη διάσχιση της Πίνδου) όπου και δεν φουλάραμε πλήρως γιατί ο βενζινάς ήθελε να έχει καύσιμα και για τους ντόπιους !!! (το βυτιοφόρο πηγαίνει άπαξ της εβδομάδας). Ευτυχώς το πρατήριο διατηρούσε και καφέ-ταβέρνα οπότε το τζάκι μας ζέστανε την διάθεση και τα κόκαλα.
Ξαναφορέσαμε τα βρεγμένα (έσταζαν μέχρι και τα εσώρουχα) και το Γαρδίκι έμεινε στο χάρτη για δεύτερη μέρα.
Κινηθήκαμε Β και μετά ΒΔ προς Περτούλι. Σε διασταύρωση προς Περτούλι ή Νεραϊδοχώρι αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε το άγνωστο (κατά το η τρέλα πάει στα βουνά) και συνεχίσαμε αριστερά.
Περνώντας κυριολεκτικά μέσα από ένα μαντρί και καθώς το φως είχε από ώρα βασιλέψει, αντιληφθήκαμε ότι βρισκόμασταν σε κατοικήσιμο οικισμό με το όνομα Πύρρα (εκ του αρχαίου βασιλέως Πύρρου). Κατά προτροπή αγρότισσας ανηφορίσαμε τον ελικοειδή δρόμο και την ώρα που πιστεύαμε ότι βγήκαμε από το χωριό εμφανίζεται μέσα από την ομίχλη ένα ολοκαίνουργιο πετρόχτιστο ξενοδοχείο 15!!! αστέρων.(κάτι τέτοιες στιγμές πως να μην πιστεύεις σε ύψιστο).
Φανταστείτε (για δεύτερη φορά) μοναδικοί πελάτες στον καλύτερο ξενώνα της Ελλάδας!!! με πρωτόγνωρη φιλοξενία, υπηρεσίες, εδέσματα, κρασί, απίστευτο κι όμως αληθινό. Ξενώνας Βίγλα Πύρρας, πρέπει να ξαναπάμε. http://www.viglapiras.gr/
Το πρωί όμως ζεστοί και στεγνοί, για τέταρτη φορά, με το πρωινό να μας περιμένει και έναν ήλιο καλοκαιρινό έπρεπε επί τέλους να φθάσουμε στο ... Γαρδίκι.
Η μέρα υπέροχη, το πεδίο καταπράσινο και τα ασφάλτινα χιλιόμετρα γρήγορα, είχαμε βγει από το πρόγραμμα δύο ολόκληρες, δύσκολες, μέρες. Κανένας δεν παραπονέθηκε και η ομάδα βγήκε πιο δοκιμασμένη και δεμένη.
Η διαδρομή εκτός από ασφάλτινα χιλ. είχε και πορεία παράλληλη με την κοίτη του Ασπροπόταμου και πέρασμα από μέσα.
Εντυπωσιακό το τοπίο κοιτώντας προς τον ουρανό φαινόταν τα πρώτα σπίτια σκαρφαλωμένα στο απόκρημνο φαράγγι. Περάσαμε πρώτα από τα Αθαμανιά και ανηφορίσαμε δεξιά. Δεν αργήσαμε να φθάσουμε την επιγραφή που μας καλωσόριζε στο έρημο και απογοητευτικά άσκημο Γαρδίκι. Κάποια δύναμη με χίλιους τρόπους προσπαθούσε να μας το πει επί δυο μέρες να το αποφύγουμε αλλά...)
Ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε ότι είχε ανατραπεί το πρόγραμμα και έπρεπε να το αναπροσαρμόσουμε και να κινηθούμε συντομότερα προς Θεσσαλονίκη.
Η πορεία και διαμονή στα γνώριμα Γρεβενά αναβλήθηκε και κατευθυνθήκαμε προς Μουργκάνι (διασταύρωση Καλαμπάκας Γρεβενών). Η διαδρομή αξέχαστη, με ιδανικές συνθήκες πλαγιολίσθησης (drift), αλλά και εμπόδια, παρακάμψαμε την κορυφή Τριγγία και σε 40 χιλ. φθάσαμε πριν τη νέα γέφυρα σε ένα παλιό πλην ευχάριστο οινομαγειρείο. Γεμίσαμε στομάχια και ρεζερβουάρ και συνεχίσαμε Β χωρίς να δούμε, για άλλη μια φορά, τα μοναδικά Μετέωρα.
Μετά από 15 ασφάλτινα χιλ. αφήνοντας δεξιά το χωριό Γάβρο (κάπου το ξαναείδα…) κινηθήκαμε ΒΑ και περάσαμε από την Δεσκάτη. Ανηφορίσαμε Β και κάναμε στάση για καφέ σε μια φουρκέτα με θέα την πόλη και το υπόλοιπο τοπίο.
Ο καιρός είχε τα κέφια του και το πεδίο ιδανικό, ήλιος επάνω, λάσπη κάτω. Η κατάβαση από τα Καμβούνια προς την λίμνη του Αλιάκμονα πρόσθεσε πολλά κιλά κολλώδους λάσπης στα τετράτροχα αλλά είχε πολύ γέλιο.
Μετά από σκέψεις, αντικρουόμενες ιδέες για τον επαναπροσδιορισμό διαδρομής και αναμενόμενη ένταση από την καταπόνηση των προηγούμενων ημερών αποφασίστηκε να περάσουμε την Ν γέφυρα Αλιάκμονα προς Αιανή για διανυκτέρευση. Η καλή τύχη όμως δεν μας εγκατέλειψε. Την γέφυρα είχαν αποκλείσει φορείς της περιοχής για τοπικά αιτήματα και η προσπέλαση ήταν αδύνατη. Την ώρα που ξεκίνησε εκ νέου διαβούλευση για τη συνέχεια της διαδρομής μας προσέγγισαν νέοι του παρακείμενου Βελβενδού, κάτοχοι ATV, οι οποίοι προσφέρθηκαν αυθόρμητα να μας φιλοξενήσουν.
Τους ακολουθήσαμε καθώς τελείωνε η μέρα και περνώντας από το την κωμόπολη για προμήθειες συνεχίσαμε για λίγα χιλ. και καταλήξαμε σε ένα παρεκκλήσι που διέθετε και παράσπιτο!!!
Κατ' έθιμο κάθε σόι του χωριού έχει αναλάβει και ένα παρεκκλήσι στο βουνό,(μιλάμε για δεκάδες). Το συγκεκριμένο του Αγ. Ευθυμίου (Ν 40°16' 02,43'' Ε 22°05' 42,51'') παρείχε κάθε δυνατή άνεση ακόμη και για πολυήμερη διαμονή, δωμάτιο με κουζίνα κλπ. Η βροχή που δεν μας ξεχνούσε τόσες μέρες εμφανίστηκε και πάλι, ως νεροποντή, αλλά δεν μας πτόησε και το τραπέζι στήθηκε με τα κάρβουνα να κάνουν καλά τη δουλεία τους. Η φιλόξενη παρέα μας κέρασε ακόμη και τα φαγητά αλλά και τις απαραίτητες μπύρες. (Δημήτρη και οι υπόλοιποι να είστε πάντα καλά με την ευχή να σας το ανταποδώσουμε).
Το πρωί ζεστοί και στεγνοί, για πολλοστή φορά, χωρίς καφέ και πρωινά να μας περιμένουν, και μια θέα στην τεχ. λίμνη, απερίγραπτη, ξεκινήσαμε για την τελευταία διαδρομή προς Θεσσαλονίκη. Ο πρωινός ήλιος πιστός στο ραντεβού του, αλλά η διάθεση κάπως βαριά. Όλα τα ωραία τελειώνουν.
Η επόμενη στάση πριν τη Βέροια, σε μικτή διαδρομή, αρχικά παράλληλα με την λίμνη και αργότερα στους πρόποδες των Πιερρίων, στο φράγμα της Σφηκιάς πριν την Αγ. Βαρβάρα.
Βρισκόμαστε σε υψόμετρο θάλασσας και η επιστροφή μέσα από τον απέραντο κάμπο έχει την περιπέτειά του για να χαράξεις πορεία κουτουλώντας το κράνος σε φρούτα κάθε λογής οπωρώνα.
Φθάνουμε παράλληλα με την εθνική οδό στην Χαλάστρα και από εκεί στην Βιομ. Περιοχή Καλοχωρίου με αμέτρητους αυτοσχεδιασμούς στην πορεία μας.
Είναι απόγευμα και δεν λέμε να το διαλύσουμε. Μια μπύρα σε καντίνα της λαχαναγοράς μας επιφυλάσσει το καλύτερο φινάλε. Η βροχή που δεν μας ξεχνούσε τόσες μέρες δεν μας πρόδωσε και την τελευταία. Ήταν τόσο έντονη σε σημείο που ακινητοποιήθηκαν όλα τα οχήματα.
Όταν αποφασίσαμε ότι έπρεπε να φύγουμε για τα σπίτια μας, μιας και η φύση συνομωτούσε για να μην το διαλύσουμε, ο περιφερειακός είχε πλημμυρίσει και το τελευταίο μούλιασμα ήταν αναπόφευκτο και αξέχαστο. (πάντα τέτοια...) η διαδρομή σε αρχείο .gpx στο link: http://www.yourfilelink.com/get.php?fid=462549