Νάμαστε πάλι, οι γνωστοί άγνωστοι, παρόντες στο ραντεβού για να διασχίσουμε τη Δ. Ροδόπη στους Νομούς Δράμας και Ξάνθης.Η εκκίνηση έγινε από την πόλη της Δράμας και το δρομολόγιο οριστικοποιήθηκε με τη βοήθεια του “θείου”,(foto) παλιού αναβάτη cross και άριστο γνώστη του βουνού.
Μετά από μια ανιαρή, ζεστή και κατ’ ανάγκη ασφάλτινη διαδρομή για Προσοτσάνη, Ανθοχώρι, Καλή βρύση, Χαριτωμένη η είσοδος στο πυκνό πράσινο δεν αργεί.
Διαγράφοντας κυκλική πορεία όπως οι δείκτες του ρολογιού περνάμε από το Πανόραμα και στη συνέχεια Β. στο φυλάκιο συνόρων Εξοχής. Παράλληλα με τα σύνορα ακολουθούμε μια καλοχαραγμένη πορεία Α. που μας οδηγεί στο Λιβαδάκι και από εκεί, λίγο πριν χαθεί ο ήλιος, στους Ποταμούς, ένα συνηθισμένο κατά τα άλλα χωριό που το αγκαλιάζει ο Δεσπάτης ποταμός τροφοδότης του Νέστου. Φουλάρουμε τα διψασμένα ATV και ο πρατηριούχος μας υποδεικνύει τον Αγ. Ραφαήλ για διανυκτέρευση. Το σημείο βρίσκεται μόλις 2 χιλ πάνω από το χωριό και έχει μια μικρή, πολύ περιποιημένη, νεόχτιστη εκκλησία με άφθονα νερά να διατρέχουν από πολλές μεριές το χώρο. Διαθέτει παράσπιτο και εγκαταστάσεις για ψήσιμο, εστίαση, WC κλπ. όλα υποδειγματικά φροντισμένα και καθαρά.
Πήραμε τις απαραίτητες προμήθειες από το χωριό και το τραπέζι στήθηκε με κεριά και ολόφεγγο ουρανό ενώ το παρακείμενο ποτάμι τραγουδούσε.
Tην επόμενη αν και ξεκινήσαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις από την περιοχή, μας απογοήτευσε η θέα του ποταμού-λίμνης με τα άπειρα πλαστικά να επιπλέουν τα οποία προέρχονται από τη γειτονική Βουλγαρία.Το φράγμα τους, κρατάει σχεδόν το σύνολο του νερού αλλά κανένα από τους αμέτρητους τόνους των απορριμμάτων τους. Θα πρέπει οι τοπικοί μας άρχοντες να καταφύγουν τάχιστα στα Ευρωπαϊκά όργανα μιας και πρόκειται για πλήρες μέλος.
Όσο πλησιάζουμε προς τον πυρήνα του προστατευόμενου δάσους τόσο το τοπίο γίνεται πιο όμορφο.
Στα ξέφωτα αντικρίζεις ένα απέραντο χαλί με όλες τις αποχρώσεις του πράσινου που απλώνεται μέχρι εκεί που φθάνει το μάτι. Η βλάστησή του αποτελείται από συστάδες οξιάς και έλατου, λεύκας, σημύδας, πεύκων και σφένδαμου ενώ σε μικρότερο υψόμετρο κυριαρχεί η δρυς αλλά και σπάνια είδη.
Η Δ. Ροδόπη μέχρι πριν λίγες δεκαετίες ήταν στρατιωτική ζώνη και έτσι το δάσος σημύδας γλύτωσε από ανθρώπινες δραστηριότητες. Πανύψηλοι ανοιχτοπράσινοι οργανισμοί, φθάνοντας τα 60 μέτρα σε ύψος και τα 500 έτη ζωής αποτελούν ένα μοναδικό δάσος σε ολόκληρη τη Ν. Ευρώπη που προϊστορικά την κάλυπτε σχεδόν όλη. Σήμερα έχουμε την τύχη να το χαιρόμαστε και την ευθύνη να το διατηρήσουμε.
Σε τέτοια δάση γεννήθηκαν οι θρύλοι και τα παραμύθια με νεράιδες και δράκους που ακούμε μέχρι σήμερα.
Η διαδρομή που χαράξαμε περνάει αργά το μεσημέρι από τα Θερμιά, μια θλιβερή παραγκούπολη γνωστή και ως "φαβέλα της Δράμας" που όμως έχει το δικό της μοναδικό στην Ελλάδα χαρακτήρα πλην όμως και αναρίθμητα σκουπίδια. Κάποιοι φροντίζουν όσο μπορούν τις απίθανες "χαβούζες" (σκαλισμένες στο βράχο μπανιέρες) για τα μπάνια τους όμως ελεύθερα χρησιμοποιούνται και από πολλούς ασυνείδητους που αφήνουν πίσω τους μόνο απορρίμματα και ζημιές.Μετά την πρώτη αρνητική αίσθηση που σου προκαλεί και αφού κάνεις ένα ευχάριστο και ιαματικό λουτρό μετριάζονται οι εντυπώσεις και ευχαρίστως θα ξαναεπισκευθείς.
Ψήσαμε κάτι πρόχειρα σε μία παράγκα και υπνωτισμένοι από το καυτό νερό κινηθήκαμε αναγκαστικά Ν. προς Παρανέστι για καύσιμα στο μοναδικό πρατήριο της περιοχής.
Χωρίς στάση συνεχίσαμε Β. ΒΑ. προς Πρασινάδα, Διπόταμα περνώντας μέσα από μαγευτικά τοπία με σκοπό να φθάσουμε πριν βραδιάσει στον υψηλότερο καταρράκτη της Βαλκανικής, το Τραχώνι.
Λόγω του ότι βρίσκεται στα όρια των νομών Δράμας και Ξάνθης η πρόσβαση από Δ. είναι αδύνατη.(δεν συνδέονται οι δασικοί δρόμοι δύο νομών!!!). Το καταλάβαμε όταν χρειάστηκε να σπαταλήσουμε 2 και πλέον ώρες για ένα πέρασμα λίγων δεκάδων μέτρων και τελικά γυρίσαμε ηττημένοι από το ανάγλυφο και πυκνοδασωμένο περιβάλλον.
Η περιοχή που βρίσκεται ανάμεσα στο χωριό Πρασινάδα, τον ποταμό Διαβολόρεμα και την κορυφή Ανθηρό, έμεινε σχεδόν ανέπαφη και αποτελεί σήμερα το Παρθένο Δάσος. Την μοναδική περιοχή της Ελλάδας όπου κυριαρχεί η απόλυτη εξουσία της φύσης.
Ακολουθήσαμε την γρήγορη άσφαλτο για να κάνουμε κύκλο και να φθάσουμε νυχτωμένοι στο Άνω Καρυόφυτο για μάσα. Αν και τελευταίοι πελάτες ευχαριστηθήκαμε υπέροχα ψητά σε μια ταβέρνα, μουσείο παλαιών αντικειμένων αγροτικής, οικιακής αλλά και πολεμικής χρήσης. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα και με το κρύο της αρκούδας ανεβήκαμε προς Λιβαδίτη και λίγο μετά στο "Δασικό χωριό" για διανυκτέρευση.
Το "Δασικό χωριό" είναι ένα δημοτικό συγκρότημα ξύλινων αυτόνομων σπιτιών μέσα σε ελατοδάσος που σου προσφέρει την μοναδικότητα της διαμονής και παρατήρησης ακόμη και άγριας πανίδας όπως ζαρκάδια, αγριογούρουνα, σκίουροι, δρυοκολάπτες, αρπακτικά πτηνά κά.
Έχοντας περάσει ένα διήμερο με καταπληκτικό καιρό, το ξεκίνημα της τρίτης και τελευταίας ημέρας ήταν παραπάνω από ζεστό και όπως εξελίχθηκε στη συνέχεια καυτό με κομμένους δρόμους και αδιέξοδα περάσματα. Υπέροχη πορεία, χωρίς σκόνη με προορισμό τη Σταυρούπολη για ανεφοδιασμό και στην συνέχεια Κομνηνά και Λιβερό, ένα λείψανο εγκαταλειμμένου χωριού με μοναδικούς κατοίκους αγέλες άγριων αλόγων. Ο άσχημος χωματόδρομος καταλήγει σε ένα φυσικό μπαλκόνι με θέα το φαράγγι του Νέστου λίγο βορειότερα από τους μαιάνδρους του. Η τοποθεσία αξιοποιήθηκε από τη δασική υπηρεσία με κιόσκια και τουαλέτες αλλά η εγκατάλειψη είναι περισσότερο από εμφανής.(Ελλάς το μεγαλείο σου).Επιστροφή στη διασταύρωση και πορεία προς τα Ίμερα Ξάνθης από τον ορεινό φιδοειδή και κακοτράχαλο χωματόδρομο.
Στο πέρασμα της κορυφής υπάρχει η θέση με το θεαματικότερο τοπίο των μαιάνδρων του Νέστου. Κολλάει το μάτι και η φωτογραφική σε αυτόν τον μοναδικό σχηματισμό που απαιτήθηκαν 5 εκ. χρόνια και αμέτρητο νερό για τη δημιουργία του.
Ο ρυθμός πέφτει καθώς κατηφορίζουμε προς Τοξότες. Η επιθυμία όλων μας για μια στάση σε ένα παραποτάμιο αναψυκτήριο αναβάλλει την επίσκεψη στο δάσος του Κοτζά Οσμάν στο δέλτα του Νέστου μέχρι τις εκβολές του.
Τέλος επεισοδίου φεύγοντας με τις καλύτερες εντυπώσεις από την Δ. Ροδόπη.
μετά από την επεξεργασία της πορείας θα αναρτηθεί σε link.
